Kamu Görevlileri Kaça Ayrılır? Bir Hikâyenin Gölgesinde İnsan ve Görev
Sabahın erken saatlerinde belediye binasının önünde iki kişi bekliyordu. Biri, masasındaki dosyalarla değil, çözümlerle meşgul olan Mehmet Bey; diğeri, insan hikâyelerini satır aralarında hisseden Elif Hanım. İkisi de aynı kuruma bağlıydı ama dünyaya bakışları birbirinden bambaşkaydı.
O sabah kahvelerini yudumlarken Elif sordu:
“Mehmet Bey, sizce kamu görevlileri kaça ayrılır?”
Mehmet gülümsedi. “Resmî olarak mı, yoksa kalpten mi?”
Bir Sınıflandırmadan Fazlası
Sorunun cevabı aslında kâğıt üstünde çok netti.
Türkiye’de kamu görevlileri genel olarak üç ana grupta toplanır:
memurlar, sözleşmeli personel ve işçiler.
Fakat Elif, bu sınıflandırmayı soğuk bir tablo gibi görmekten hoşlanmıyordu. Onun için bu insanlar sadece “kadrolar” değil; toplumun nabzını tutan, günlük hayatın görünmeyen kahramanlarıydı.
Mehmet ise işin teknik kısmını anlatmaya koyuldu:
“Bak Elif, memurlar 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu’na tabidir. Sözleşmeli personel, belli süreyle çalışan ama statü olarak memur sayılmayan gruptur. İşçiler ise İş Kanunu’na göre istihdam edilir. Aslında hepsi aynı gemide ama farklı görev tanımlarıyla kürek çeker.”
Elif başını salladı. “Ama bazıları suyu taşır, bazıları yön verir,” dedi.
İşte o an, meselenin sadece hukuki değil, insani bir hikâye olduğunu ikisi de fark etti.
Mehmet’in Gözünden Kamu Hizmeti: Plan, Strateji, Sonuç
Mehmet yıllardır planlama biriminde çalışıyordu. Onun dünyası takvimlerle, tablolarla, raporlarla çevriliydi.
Bir gün kendisine “Neden kamu görevlisisin?” diye sormuşlardı.
“Çünkü sistem kurmayı seviyorum,” demişti. “Sorunları çözmek, karmaşayı düzene çevirmek beni hayatta tutuyor.”
Ona göre kamu görevlileri üçe ayrılırdı ama asıl fark, nasıl hizmet ettiğinde gizliydi:
Kuralı uygulayanlar,
Kuralı anlamlandıranlar,
Kuralı insan için esnetenler.
“Devlet disiplini şart,” derdi Mehmet. “Ama o disiplini insanı korumak için kullanmazsan, görev yalnızca kâğıtta kalır.”
Elif onu dinlerken sessizce düşündü. Mehmet haklıydı, ama bu hikâyede bir şey eksikti: kalp.
Elif’in Gözünden Kamu Hizmeti: İnsan, Hikâye ve Empati
Elif, sosyal hizmetler biriminde görevliydi. Masasına gelen her dosya, aslında bir hayat hikayesiydi: bir annenin geçim mücadelesi, bir çocuğun okul hayali, bir yaşlının yalnızlığı…
O, kamu görevini sadece yasa gereği değil, vicdan gereği yapıyordu.
Bir gün bir vatandaş, gözleri dolarak ona teşekkür etmişti:
“Siz sadece form doldurmadınız, beni dinlediniz.”
Elif o an anlamıştı: Kamu görevlileri üçe değil, insanlık kadar çok renge ayrılıyordu.
Elif’in bakışına göre:
Memurlar, sistemin aklını temsil ederdi.
Sözleşmeli personeller, emeğin kırılgan dengesini taşırdı.
İşçiler, kurumun kalbini, emeğin nabzını tutardı.
“Kaça ayrıldığımız değil,” diyordu Elif, “birlikte nasıl durduğumuz önemli.”
Bir Çatının Altında Üç Yol
Günün ilerleyen saatlerinde ikisi de aynı toplantıya katıldılar. Masada memur, sözleşmeli personel ve işçiler aynı dosyanın etrafında oturuyordu.
Herkesin işi, bakışı, rolü farklıydı ama amaç ortaktı: hizmet etmek.
Mehmet strateji çizelgelerini açarken, Elif gözleriyle ekibine güven veriyordu.
O an sessiz bir farkındalık doğdu:
Devlet, sadece yönetimden ibaret değil; yüz binlerce kalbin aynı anda atan bir organizmaydı.
Bu farklı statüler, aslında aynı toplumsal bedenin farklı organlarıydı.
Birinin planı olmadan öteki çalışamaz, birinin emeği olmadan öteki hayata dokunamazdı.
Hikâyenin Sonunda
Akşam olduğunda, Elif ve Mehmet yine aynı kapıdan birlikte çıktılar.
Elif gökyüzüne bakarak gülümsedi:
“Mehmet Bey, bugün anladım. Kamu görevlileri sadece üçe ayrılmaz. Onlar bazen bir çocuğun umudu, bazen bir annenin duası, bazen de bir kentin sessiz ritmidir.”
Mehmet de sustu, sonra dedi ki:
“Belki de haklısın Elif. Yasa üçe ayırır, ama hayat bizi birleştirir.”
O gece belediye binasının ışıkları bir bir sönerken, içeride hâlâ bir sıcaklık kalmıştı: görev bilincinden doğan insan sevgisi.
Peki sizce kamu görevlileri gerçekten kaça ayrılır? Kâğıtta yazan kadar mı, yoksa kalpte hissedilen kadar mı?